آفت دهان در واقع نوعي زخم دردناك در غشاهاي مخاطي است كه به طور كلي اوج بروز آن از 10 تا 19سالگي است و شايع‌ترين اختلال مخاطي در هر سن و نژادي در جهان محسوب مي‌شود.
زخم‌هاي اين بيماري روي غشاهاي مخاطي دهان ايجاد مي‌شوند و ظاهري گرد و بيضي شكل دارند. اين زخم‌ها دردناك بوده و داراي قاعده‌اي شبيه دهانه آتشفشان و لبه‌هاي قرمز برجسته هستند. شايع‌ترين فرم بيماري، فرم مينور است كه در آن ضايعات كوچك و كمتر از 5 عدد ديده مي‌شوند و مردم اين نوع خاص را به عنوان آفت مي‌شناسند ولي انواع ديگري نيز وجود دارند كه كمتر شايع هستند مانند آفت‌هاي هرپتي فرم (شبيه تبخال دهاني) و آفت ماژور (با اندازه بزرگ‌تر).
عموما شيوع آفت در جوامع مختلف بين 5 تا 25 درصد گزارش شده است. ضايعات به مدت 4 تا 12 روز باقي مي‌ماند و بدون جا گذاشتن هيچ اثري بهبود مي‌يابد. اين ضايعات در اغلب موارد در افراد سالم بروز مي‌كند، ولي ممكن است همراه با ساير بيماري‌هاي سيستميك مانند بيماري بهجت، بيماري كرون،سندرم نقص ايمني اكتسابي (AIDS)، لوپوس و... نيز رخ دهد.
اگرچه علت اصلي بروز آفت نامشخص است، ولي از علل احتمالي آن مي‌توان به چند مورد اشاره كرد:
واكنش افزايش حساسيت به يك نوع استرپتوكوك، واكنش خودايمني بدن به مخاط دهان، گاز گرفتگي‌هاي گونه، آلرژي به محتويات خمير دندان (سديم لوريل سولفات)، اختلال در عملكرد غدد بزاقي، كمبود‌هاي تغذيه‌اي شامل كمبود آهن و ويتامين B12 و اسيد فوليك، اختلالات معده‌اي ـ روده‌اي و استرس.
در برخي افراد كه عامل احتمالي بيماري تشخيص داده مي‌شود، درمان اوليه بايد شامل حذف عامل خطر مانند كمبود تغذيه‌اي، كاهش استرس و... باشد. در بيشتر موارد درمان‌هاي رايج در جهت تخفيف درد و تسريع التيام زخم‌ها و حفظ تغذيه با مواد غذايي است، ولي درمان كاملا رضايت‌بخشي هنوز يافت نشده است. در فردي كه آفت‌هاي مكرر بروز كرده و به درمان‌هاي معمول هم پاسخ نمي‌دهد، بايد بررسي دقيق‌تري توسط پزشك انجام شود.
خط اول درمان استفاده از ژل‌ها، كرم‌ها و پماد‌هاي ضدالتهابي است. در موارد شديد پردنيزولون دهاني تجويز مي‌كنند. استفاده از دهانشويه‌هاي موضعي مانند دهانشويه‌هاي حاوي تتراسيكلين، كلرهگزيدين و دهانشويه ليسترين نيز توصيه مي‌شود. يك راه ساده مخلوط كردن شربت ديفن هيدرامين با شربت آلومينيوم ام‌جي‌اس (همان داروي ضد‌اسيد معده) است كه قبل از غذا به صورت دهانشويه استفاده شده و از درد هنگام صرف غذا جلوگيري مي‌كند.
زخم‌هاي اين بيماري روي غشاهاي مخاطي دهان ايجاد مي‌شوند و ظاهري گرد و بيضي شكل دارند. اين زخم‌ها دردناك بوده و داراي قاعده‌اي شبيه دهانه آتشفشان و لبه‌هاي قرمز برجسته هستند. شايع‌ترين فرم بيماري، فرم مينور است كه در آن ضايعات كوچك و كمتر از 5 عدد ديده مي‌شوند و مردم اين نوع خاص را به عنوان آفت مي‌شناسند ولي انواع ديگري نيز وجود دارند كه كمتر شايع هستند مانند آفت‌هاي هرپتي فرم (شبيه تبخال دهاني) و آفت ماژور (با اندازه بزرگ‌تر).
عموما شيوع آفت در جوامع مختلف بين 5 تا 25 درصد گزارش شده است. ضايعات به مدت 4 تا 12 روز باقي مي‌ماند و بدون جا گذاشتن هيچ اثري بهبود مي‌يابد. اين ضايعات در اغلب موارد در افراد سالم بروز مي‌كند، ولي ممكن است همراه با ساير بيماري‌هاي سيستميك مانند بيماري بهجت، بيماري كرون،سندرم نقص ايمني اكتسابي (AIDS)، لوپوس و... نيز رخ دهد.
اگرچه علت اصلي بروز آفت نامشخص است، ولي از علل احتمالي آن مي‌توان به چند مورد اشاره كرد:
واكنش افزايش حساسيت به يك نوع استرپتوكوك، واكنش خودايمني بدن به مخاط دهان، گاز گرفتگي‌هاي گونه، آلرژي به محتويات خمير دندان (سديم لوريل سولفات)، اختلال در عملكرد غدد بزاقي، كمبود‌هاي تغذيه‌اي شامل كمبود آهن و ويتامين B12 و اسيد فوليك، اختلالات معده‌اي ـ روده‌اي و استرس.
در برخي افراد كه عامل احتمالي بيماري تشخيص داده مي‌شود، درمان اوليه بايد شامل حذف عامل خطر مانند كمبود تغذيه‌اي، كاهش استرس و... باشد. در بيشتر موارد درمان‌هاي رايج در جهت تخفيف درد و تسريع التيام زخم‌ها و حفظ تغذيه با مواد غذايي است، ولي درمان كاملا رضايت‌بخشي هنوز يافت نشده است. در فردي كه آفت‌هاي مكرر بروز كرده و به درمان‌هاي معمول هم پاسخ نمي‌دهد، بايد بررسي دقيق‌تري توسط پزشك انجام شود.
خط اول درمان استفاده از ژل‌ها، كرم‌ها و پماد‌هاي ضدالتهابي است. در موارد شديد پردنيزولون دهاني تجويز مي‌كنند. استفاده از دهانشويه‌هاي موضعي مانند دهانشويه‌هاي حاوي تتراسيكلين، كلرهگزيدين و دهانشويه ليسترين نيز توصيه مي‌شود. يك راه ساده مخلوط كردن شربت ديفن هيدرامين با شربت آلومينيوم ام‌جي‌اس (همان داروي ضد‌اسيد معده) است كه قبل از غذا به صورت دهانشويه استفاده شده و از درد هنگام صرف غذا جلوگيري مي‌كند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر